အရွင္ဣေႏၵာ (ျမိဳင္-ကမာ)
ကုိ မွတ္တမ္းသဖြယ္ ဖန္တီးေရးသားထား ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူသည္ 2010 ခုကတည္းက အိႏၵိယႏုိင္ငံ နာဂပူျမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေရာက္ခါစမွစ၍ ခုခ်ိန္ထိ ေတြ႕ၾကံဳေသာ အေျခအေန အခက္အခဲမ်ားကုိ မွတ္တမ္း
သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ဗဟုသုတရေစရန္အတြက္ ရည္ရြယ္၍ ေရးသားတင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤေဆာင္းပါး၌ ပါ၀င္မည္႔
အေၾကာင္းအရာ အခ်က္အလက္အားလံုးတုိ႔သည္ စာေရးသူတစ္ဦး တည္း၏ အေတြးအျမင္ အေတြ႕အၾကံဳမွ်သာ
ျဖစ္သည္။)
အိႏၵိယႏုိင္ငံရွိ တကၠသုိလ္ေဟာင္းမ်ားစာရင္း၌ ပါ၀င္ေသာ တကၠသုိလ္ တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ဤတကၠသုိလ္ကုိ အဂၤလိပ္
တုိ႔လက္ထက္ (1923) ႏွစ္တြင္ စတင္ တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ မွတ္တမ္းအရ ဤတကၠသုိလ္ကုိ အဖြဲ႕၀င္ေကာလိပ္ (၆)ခုႏွင့္ ေက်ာင္းသား (၉၂၇) ေယာက္ျဖင့္ စတင္ လည္ပတ္ေစခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ တျဖည္းျဖည္းနာမည္ရလာကာ
ခုဆုိရင္ ဘြဲ႕လြန္ပညာသင္ၾကားေရး ဌာန-၇ ခု၊ လက္ေအာက္ခံေကာလိပ္- ၃ ခု၊ အဖြဲ႕၀င္ေကာလိပ္ေပါင္း- ၄၃၉
ခုျဖင့္ လည္ပတ္ ေနပါသည္။
ေသာ္လည္း ခရီးသြားလာေရးႏွင့္ သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးက႑ပ္မွာ မ်ားစြာ အခ်က္ အခ်ာက်သည္။ အေၾကာင္းကား
နာဂပူျမိဳ႕သည္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ အလယ္ပုိင္းတြင္ တည္ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လိေမၼာ္သီး အထြက္မ်ားလုိ႔ လိေမၼာ္ျမိဳ႕
ေတာ္ (Orange city) ဟုလည္း တင္စားေခၚ ေ၀ၚၾကသည္။ သန္႔ရွင္းသည္။ သပ္ရပ္သည္၊ လူေနမႈ ထူထပ္ျခင္းမရွိ၊ (အိႏိၵယႏုိင္ငံရွိ ျမိဳ႕ၾကီးမ်ားသည္ လူဦးေရးထူထပ္ေလ့ရွိသည္။)။ 2001 ႏွစ္ထုတ္ျပန္ခဲ့ေသာ သန္းေခါင္စာေရးအရ လူဦး
2.5 သန္းရွိသည္။ စာေရးသူအတြက္ ေနခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းေနာက္တစ္ခုကား ဤျမိဳ႕သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမ်ားအျပား ေနထုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ထံမွ မ်ားစြာေသာ အကူအညီ အေလးေပးမႈ မရေစကာမႈ သူတုိ႔ႏွင့္ လမ္းေတြ႕ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ရတာကုိ အျခားေသာ ဘာသာ၀င္မ်ားႏွင့္ မတူပဲ ဖီလင္တစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ လမ္းမွာေတြ႕လွ်င္
၀ႏၵာမိ ဘေႏၱၾကီး (ဦးတင္ပါတယ္ ဘုရား) ဟူေသာ အသံကုိ ၾကားရသည္ကပင္လွ်င္ အင္အားတစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာက္ငယ္စရာမလုိ၊ ေၾကာက္စရာ မလုိ။ မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစကာမူ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးအေနျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း ခံရတာကုိပင္လွ်င္ ထူးျခားေသာ ခံစားမႈတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ျခံဳေျပာရလွ်င္ ပတ္၀န္းက်င္ အေနအထား
အရေကာ လူ႕အသုိင္းအ၀ိုင္းအရေကာ ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ မ်ားစြာ အဆင္ေျပ သည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။
မ်ားအတြက္ အထူးပင္အေရးပါေသာ ေနရာတစ္ခုျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းေသာ္ကား ဤေနရာ၌ ေဒါက္တာ အေဘဒကာ ေခါင္းေဆာင္ေသာ လူေပါင္းေလးသိန္း နီးပါးေလာက္ တစ္ရက္တည္း ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္သုိ႔ ကူးေျပာင္းေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ဤေနရာသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားတုိ႔၏ အထြဋ္အျမတ္ထားရာ ေနရာျဖစ္
သည္။ (ဒိကသ်ဘူမိ (Deekshabbhoomi)-ဘာသာကူးေျပာင္း ေသာေနရာ) ဤအေၾကာင္းကုိ ေနာက္ပုိင္း သီးသန္႔ေရး
သား တင္ျပပါမည္။ ေနာက္တစ္ခုမွာ နာဂပူျမိဳ႕ႏွင့္ ကီလုိမီတာ၂၀ ကြာေ၀းေသာ Dragonpalace (နဂါးဘုရား) ျဖစ္သည္။
ကမၼတီ (kamptee) ျမဳိ႕ျပေလးမွာတည္ရွိၿပီး ဂ်ပန္ဘုရား႐ုပ္တုတစ္ဆူ ကိန္း၀ပ္စံပယ္ေတာ္မူသည္။ ဤဘုရားကုိ 1999
ႏွစ္တြင္ စတင္ဖြင့္လွစ္ၿပီး လူအမ်ားကုိ လာေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ေပးခဲ့သည္။ Mother Noriko Ogawa Society, Japan မွ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ နာဂပူျမိဳ႕သည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ ဘူမိနက္သန္ေျမဟု ဆုိလွ်င္ မမွားႏုိင္ေပ။
အားလံုး PhD (ေဒါက္တာ) ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ေနရာတုိင္းမွာ အခက္အခဲရွိသည္ဆုိသည္မွာ အားလံုးလက္ခံျပီးသား ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အတုိင္းအတာတစ္ခုထိသာ ခံႏုိင္ရည္ရွိၾကသည္မွာ လူတုိ႔သဘာ၀ပင္ျဖစ္သည္။ ဤအခက္အခဲမ်ိဳးကုိ အိႏိၵယမွာ ေက်ာင္းတက္ဖူးေသာေက်ာင္းသားတုိင္း ၾကံဳရတတ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိေက်ာင္းသားမ်ား
သည္ အတုိင္းအတာဆုိေသာ ေဘာင္အတြင္းမွာသာလွ်င္ ၾကံဳရသည္ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။ စာေရးသူတုိ႔ကား အတုိင္းအတာ တစ္ခုကုိ ေက်ာ္သြားျပီးလုိ႔ေတာင္ ထင္ရသည္။ ရွိေစဦးေတာ့၊ ငုတ္မိသဲတုိင္ တက္ႏုိင္ဖ်ားေရာက္ ဟူေသာ စကားပံုကုိ လက္ကုိင္ထား၍ သီးခံၿပီး ေစာင့္ေနရသည္။ အျခားေသာတုိင္းျပည္ကလူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရတာကုိ စာေရးသူမၾကံဳဖူးသျဖင့္
မသိရပါ။ ဒါေပမယ့္ (ဤတုိင္းျပည္ကလူ) အိႏိၵယကုလားႏွင့္ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံရတာ အင္မတန္မွ စိတ္ရွည္ရသည္။
သူတုိ႔က တစ္မိနစ္ဆုိရင္ တစ္နာရီၾကာခ်င္ ၾကာသည္။ တစ္ရက္ဆုိလွ်င္ တစ္ပတ္ၾကာခ်င္ၾကာတတ္၊ တစ္ဖက္လူ ခဏစိတ္
ခ်မ္းသာေအာင္ စကားကုိ အလြယ္ေျပာလုိက္ တတ္ၾကသည္။ အိႏိၵယမွာ ေနဖူးေသာ သူမ်ား ေအ့ မိနစ္၊ ဒုိး မိနစ္ ဆုိေသာ
အသံမ်ား ၾကားဖူးၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ဆုိင္မွာ ထမင္းသြားစားလွ်င္ မွာမွ ခ်က္သည္။ (ပူပူေႏြးေႏြးေတာ့ စားရပါသည္)
ဒါေၾကာင့္ အနည္းဆံုးနာရီ၀က္ ေစာင့္ရသည္။ သူတုိ႔သည္ စိတ္အလြန္ရွည္ တတ္ၾကသည္။ ဤသည္မွာ သူတုိ႔၏ ဓေလ့တစ္
ခုျဖစ္ ေနပင္ၿပီး။ လူဦးေရမ်ားတဲ့အတြက္ အလုပ္တစ္ခုလုပ္လွ်င္ အျမဲေစာင့္ရသည္။ ေစာင့္ရင္းေစာင့္ရင္း အက်င့္ပါကုန္ၿပီး
ဟု စာေရးသူ ထင္သည္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔သည္ စိတ္ရွည္ၾကသည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ သည္။ ကုိယ့္လက္ထဲ မေရာက္မခ်င္း
အဆင္ေျပၿပီး၊ ရၿပီးဟု မည္သုိ႔နည္းမွ သတ္မွတ္၍ မရေပ။ ဤကား မယံုမရွိနဲ႔ ငမံုကုိယ့္ေတြ႕ျဖစ္သည္။ ကဲ- နိဒါန္းကေတာ့
ရွည္သလုိျဖစ္သြားၿပီး။ လုိရင္းကုိ ျပန္သြားရမယ္ဆုိရင္ ဒီတကၠသုိလ္ကုိ စေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကေန ေျပာရမည္ျဖစ္သည္။
ေတာ့လည္း ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ၾကိဳးစားရွာၾကသည္။ မည္သည့္ပုဂိၢဳလ္မ်ဳိးကုိ အားကုိး ရမည္နည္း။ လက္ရွိ အိႏိၵယႏုိင္ငံ
အတြင္း တကၠသိုလ္တစ္ခုခုကေန ေက်ာင္းတက္ေနဆဲျဖစ္ ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိ အရင္ဆက္သြယ္ရသည္။ သူတုိ႔ထံမွ သ
တင္း အခ်က္အလက္ေတြနားေထာင္ၿပီး သူတုိ႔က အဆင္ေျပေလာက္တယ္လုိ႔ေခၚမွ လာရသည္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ကေခၚၿပီးဆုိရင္ လုပ္စရာရွိတာအားလံုးကုိ သူတုိ႔က ကူညီေပးရသည္။ supervisor (ၾကီးၾကပ္ေရးဆရာ) ရွာေဖြေရး၊ ေနေရးထုိင္ေရး စားေရးေသာက္ေရးကအစ သူတုိ႔၏လမ္းညြန္မႈျဖင့္ လုပ္ရသည္။ သည္လုိမွ မဟုတ္ရင္
မလြယ္ကူလွေပ။ ယခု ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ သူမ်ားသည္ ဤကဲ့သုိ႔ခ်ည္းပင္ျဖစ္သည္။ သည္ေနရာမွာ သိစရာတစ္ခုက ယခုအိႏိၵယရွိတကၠသုိလ္မ်ားသည္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားကုိ အကန္႔ အသတ္ႏွင့္သာ လက္ခံေတာ့သည္။ ဒါေၾကာင့္
တကၠသုိလ္က ကုိယ္တက္ခ်င္တဲ့တကၠသုိလ္ထက္ လက္ခံမည့္ တကၠသုိလ္ကုိပဲ ဦးစားေပးရွာသည္။ သူငယ္ခ်င္း
မ်ားကလည္း ထုိကဲ့သုိ႔ပင္ ရွာေဖြ ေမးၾကသည္။
ရင္းႏွီးခင္မင္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္မွ် မရွိေပ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ဆင့္ခံ အကူအညီျဖင့္ အိႏိၵယကုိ သီဟုိဠ္
ကေနတစ္ဆင့္ စမ္းတ၀ါး၀ါးႏွင့္ လာရသည္။ အတူလာေသာ သူငယ္ခ်င္းက အသိရွိေသာေၾကာင့္ သက္သာရာ
ရခဲ့သည္။ ထုိသူငယ္ခ်င္း၏ အသိက ပင္လွ်င္ စားေရးသူတုိ႔ ႏွစ္ပါးကုိ ဤနာဂပူတကၠသုိလ္သုိ႔ လာေရာက္အပ္ႏွံ
ေပးခဲ့သည္။ တကယ္တမ္းေျပာရလွ်င္ ဒီတကၠသုိလ္ကုိ အရင္က တခါမွ မၾကားဖူးခဲ့ေခ်။ စာေရးသူ တက္မည္ဟု
စိတ္ကူးယဥ္ထားေသာ တကၠသိုလ္စာရင္းထဲမွာလည္း နာဂပူတကၠသုိလ္ မပါပါ။ စာေရးသူစိတ္ကူးယဥ္ထားတာက
ဘံုေဘ၊ ပုေနး၊ နယူးေဒလီစေသာ ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာ ရွိေသာ တကၠသုိလ္တစ္ခုခုျဖစ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ အထက္ကေျပာ
ခဲ့သလုိ အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ အရင္ဦးဆံုးအဆင္ေျပေသာ တကၠသုိလ္ကုိ တက္ခဲ့၇သည္။ ဒါေၾကာင့္
ဒီတကၠသိုလ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေကာင္းလားမေကာင္း အေျခအေန ဘယ္လုိရွိမွန္းလဲကုိ တကယ္မသိခဲ့ေပ။ ေနာက္
ပုိင္းမွ ရရွိခဲ့ေသာ သတင္းအရ တကၠသုိလ္က မဆုိးလွ။ မဆုိးလွဆုိသည္မွာ ဤတကၠသုိလ္သည္ အိႏိၵယႏုိင္ငံရွိ
ေရွးက်ေသာ တကၠသုိလ္စာရင္း၀င္ တကၠသုိလ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားလဲ လာေရာက္တက္ ေရာက္
ေသာ တကၠသိုလ္ျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္အၾကီးဆံုး မဟုတ္ေတာင္ အစုိးရအသိအမွတ္ျပဳ (ugc) တကၠသုိလ္တစ္
ခုျဖစ္သည္။
သူတုိ႔ အလူးအလဲ ခံခဲ့ရသည္။
သုိလ္သည္ အျခားေသာ အိႏိၵယႏုိင္ငံရွိတကၠသုိလ္မ်ားကဲ့သုိ႔ မဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ေလွ်ာက္ပံုမွာ အနည္းငယ္
ကြဲျပားသည္။အမ်ားအားျဖင့္တကၠသိုလ္အမ်ားစုသည္တုိးဗီဇာ(touristvisa) ျဖင့္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေရး ေလွ်ာက္ရသည္။
ေက်ာင္းသားအျဖစ္ approval letter ထုတ္ေပးၿပီး ထုိ letter ျဖင့္ ေဒါက္တာ ဗီဇာေလွ်ာက္ရသည္။ ထုိေနာက္ အိႏိၵယသုိ႔ျပန္လာၿပီး ေအးေဆးေက်ာင္းတက္ႏုိင္ၿပီး ျဖစ္သည္။
eligibility certificate ရေအာင္ ေလွ်ာက္ရသည္။ Eligibility Certificate ကုိ Tourist Visa နဲ႔ေလွ်ာက္ရသည္။ အဲဒီ
eligible certificate ျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံျပန္ျပီး သုေတသနဗြီဇာ (Research visa) ေလွ်ာက္ရေသည္။ (တကၠသုိလ္အမ်ားစုမွာ
ထုိ eligibility certificate ရလွ်င္ ေက်ာင္းသားျဖစ္သည္)။ထုိ Research Visa ျဖင့္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေရး admission form ကုိျပန္တင္ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေရး ႏွစ္ပုိင္း လုပ္စရာရွိသည္။ တစ္ပုိင္းက အရင္ဆံုး
eligible certificate ေလွ်ာက္ရမည္။ ဒုတိယပုိင္းက ထုိ certificate ႏွင့္တကြ Research visa ပါေသာ ပတ္စ္ပုိ႔ျဖင့္
ေက်ာင္းသား (admission )ျဖစ္ေရးကုိ ေလွ်ာက္ရသည္။ eligible certificate ကုိေလွ်ာက္ရတာ မၾကာေခ်။ တစ္
ပတ္ကေန တစ္လအတြင္း ရႏုိင္သည္။ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေရး (approval letter) က်ဖုိ႔ကား ၾကာသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္
(၆)လ ကေန (၁) ႏွစ္အတြင္း ထုတ္ေပးသည္။ ယခု စာေရးသူတုိ႔ ၾကံဳေတြ႕ရေသာ အခက္အခဲကား ဤ approval
letter ကိစၥျဖစ္သည္။
0 comments:
Post a Comment