တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားတစ္ဦး၏ ဒုိင္ယာရီ အပုိင္း (၂)

နာဂပူတကၠသုိလ္သုိ႔ ေက်ာင္းအပ္ႏွံျခင္း 



အထက္မွာ ေရးခဲ့ၿပီးသကဲ့သုိ႔ နာဂပူတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ခ်င္ေသာ သူမ်ားသည္ အပုိင္း (၂) ပုိင္း လုပ္ရသည္။ ပထမတစ္ပုိင္းက အရင္ဆံုး Eligibility certificate ရေအာင္ ေလွ်ာက္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိ certificate ႏွင့္တကြ အိႏိၵယႏုိင္ငံရွိ ျမန္မာသံ႐ံုး၊ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ အိႏိၵယသံ႐ံုးတုိ႔၏ သံမွဴးလက္မွတ္မ်ားပါေသာ ေဖါင္ (admission form) ကုိ သတ္မွတ္ထားေသာ ရက္အတြင္း တင္ရသည္။
စာေရးသူတုိ႔သည္ 2010 ေမလ တတိယပတ္ေလာက္မွ နာဂပူျမိဳ႕သုိ႔ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ နာဂပူျမိဳ႕သုိ႕ ေရာက္လာေတာ့မွ အိႏိၵယႏုိင္ငံမွာ ဗုဒၶဘာသာၾကား ေရာက္သြားခဲ့သည္။ နာဂပူျမိဳ႕ထဲရွိေသာ ရွရီသာရိပုတၱဗုဒၶ၀ိဟာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တည္းၿပီး ထုိေက်ာင္းထုိင္ ဘုန္းၾကီးကပင္ စာေရးသူတုိ႔အား ေက်ာင္းအျဖစ္ အပ္ႏွံျခင္း ကိစၥအ၀၀ကုိ ကူညီခဲ့သည္။

ေမလ တတိယပတ္ေလာက္မွာ ေလွ်ာက္တာ ေမလကုန္ခါနီးတြင္ Eligibility certificate ရသည္။ Eligibible certificate ကုိ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေလးနဲ႕ ရေတာ့ စာေရးသူတုိ႔ႏွစ္ပါး အေတာ္ေလး ေပ်ာ္သြားသည္။ (တကယ္ လုပ္စရာအမ်ားၾကီးက်န္ေသးတယ္ဆုိတာ စာေရးသူတုိ႕ မသိခဲ့ေၾကာင္း ရုိသားစြာ ၀န္ခံပါသည္)။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ စာေရးသူတုိ႕က ဒီ certificate ရရင္ ေက်ာင္းအပ္ႏွံတဲ့ကိစၥ ၿပီးၿပီလုိ႔ ထင္ခဲ့သည္။ ထုိ႔သုိ႔ မဟုတ္ခဲ့ပါေခ်။ ထုိ certificate ႏွင့္ တကၠသုိလ္ကမွ ထုတ္ေပးေသာ လုိအပ္ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကုိ ယူ၍ နယူးေဒလီရွိ ျမန္မာသံရံုး သံမွဴးထံ လက္မွတ္ထုိးဖုိ႔ သြားရဦးမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ စာေရးသူတုိ႔အား ဘယ္သူမွ လုိက္မပုိ႔ေတာ့ေပ။ စာေရးသူတုိ႔ကုိ နာဂပူသုိ႔ လာပုိ႔ေသာ သူငယ္ခ်င္းကလည္း နာဂပူမွာ ပူလြန္းလုိ႔ မေနႏုိင္ေတာ့ဘဲ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က ပုေနးကုိ ျပန္သြားၿပီးျဖစ္သည္။ စာေရးသူတုိ႔သည္ နယူးေဒလီသုိ႔ ကုိယ္တုိင္ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖင့္သြားရသည္။ အမွန္တုိင္းေျပာရရင္ အဲဒီတုန္းက ေၾကာက္စိတ္ စုိးရိမ္စိတ္ နည္းနည္း၀င္ခဲ့သည္။ ဘာျဖစ္လဲဆုိ ေတာ့ တခါမွ မေရာက္ဘူးတဲ့ ေနရာ မေတြ႕ဖူးတဲ့သူေတြ႕ရဲ႕ ၾကားမွာ သြားလာရသည္ဆုိေတာ့ နည္းနည္း စုိးရိပ္စိတ္ျဖစ္မိတာ အမွန္ပင္။ အားလံုးကုိ (စိတ္ေၾကာင့္လားမသိ) ၾကည့္လုိက္ရင္ အမည္းေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။

ဆင္ကန္းေတာတုိး ပမာ
နယူးေဒလီေရာက္ရင္ တည္းခုိဖုိ႔ နာဂပူဘုန္းၾကီးက နယူးေဒလီမွာ ရွိေသာ သီဟုိဠ္ ေကာင္စစ္၀န္ရံုးလိပ္စာကုိ ေပးခဲ့သည္။ သီဟုိဠ္ေကာင္စစ္၀န္ရံုးဆုိေပမယ့္ သီဟုိဠ္ Guest house ပါပဲ။ ခရီးသြားအမ်ားအျပား တည္းၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္း တစ္ခန္းကုိ တစ္ည ရူပီ(၄၀၀) ေပးရသည္။
စာေရးသူတုိ႔သည္ နာဂပူမွ နယူေဒလီသုိ႔ ရထားစီးၿပီး သြားခဲ့သည္။ တစ္ညစီး မနက္ေရာက္။ ေနာက္တစ္ရက္ တနလၤာေန႕မွာ သံ႐ံုးသြားၿပီး သံမွဴးလက္မွတ္ယူ။ သံရံုးကလည္း လြယ္ကူစြာျဖင့္ လက္မွတ္ထုိးေပးခဲ့သည္။ သည္လုိျဖင့္ စာေရးသူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သားတုိင္ပင္၍ နယူးေဒလီမွ အျမန္ဆံုးထြက္ခြါရန္ ဆံုးျဖစ္ၾကသည္။ တကယ္တမ္းအားျဖင့္ စာေရးသူတုိ႔သည္ တည္းခုိးခန္းခ (၄)ရက္စာ ရွင္းထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကိစၥက လြယ္လြယ္ၿပီးသျဖင့္ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ဘဲ ဘံုေဘ (မုိဘုိင္း)သုိ႕ အျမန္ျပန္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဘံုေဘကေနတဆင့္ သီဟုိဠ္သုိ႔ ျပန္ရမည္။ သီဟုိဠ္ကေန ျမန္မာႏုိင္ငံျပန္ၿပီး ဗီြဇာယူ နာဂပူသုိ႔ ဇြန္လုိင္ (၁၇) ရက္ေနာက္ဆံုးထား၍ စာေရးသူ႕၏ admission form (ေက်ာင္းသားျဖစ္ေရးေဖါင္) ကုိတင္ရမည္ျဖစ္သည္။

နယူးေဒလီမွ ဘံုေဘသုိ ျပန္ဖုိ႔ရန္ အခက္ေတြ႕ေနသည္။ အေၾကာင္းကား ရထားလက္မွတ္၊ ကားလက္မွတ္မ်ားကုိ ဘယ္လုိ၀ယ္ရမွန္းမသိ၊ အလိမ္ခံရမွာလဲ ေၾကာက္သည္။ နယူးေဒလီ ထမင္းဆုိင္ တစ္ခုမွာ အလိမ္ခံရခဲ့ရၿပီး။ ကူညီမယ့္သူရွိတုန္းကေတာ့ ကုိယ္က ဘာမွ ပူစရာမလုိ႔၊ ရထားလက္မွတ္ေတြကုိ သူတုိ႔ဖာသာသူတုိ႔ စီစဥ္ေပးသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ား ဘယ္လုိ၀ယ္မွန္း မသိ။ ဘယ္ေနရာ၀ယ္ရမွန္းလည္းမသိ။ ဘယ္သူ႔ကုိ အကူအညီေတာင္းရမွန္းလည္းမသိ။ ကုိယ္ကလည္း ခ်က္ခ်င္း ျပန္ခ်င္သည္။ လက္မွတ္ေအးဂ်င့္ေတြ သြားေမးေတာ့ ရထားလက္မွတ္ ေတာ့ အဲဒီေလာက္ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ မရဘူးတဲ့။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေမးၾကည့္ျပန္ေတာ့ ေစ်းအလြန္ၾကီးသျဖင့္ ကုိယ္က မတတ္ႏုိင္။ ကဲ- ဒါဆုိ ကားနဲ႔ ျပန္မယ္။ စာေရးသူတုိ႔သည္ နယူးေဒလီကေန ဘံုေဘ (မုိဘုိင္း)သုိ႔ ဘယ္ေလာက္ကြာေ၀းမွန္းလဲမသိ။ ဘယ္လုိသြားရမွန္းလဲကုိ မသိခဲ့ေပ။ ေအးဂ်င့္ေတြကလည္း ကားဆုိရင္ ဒီည ခ်က္ခ်င္းရႏုိင္တယ္။ ဒါဆုိရင္ စာေရးသူတုိ႔ ကားလက္မွတ္ျဖတ္လုိက္သည္။ တကယ္တမ္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီရာသီဥတုမ်ိဳးနဲ႕ နယူးေဒလီ ကေန ဘံုေဘးသုိ႔ကားျဖင့္ လံုး၀မသြားသင့္ေပ။ ဒါ စာေရးသူ၏ ကုိယ္တုိင္အေတြ႕အၾကံဳ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းကား အေတာ္ေ၀းသည္။ ကားလည္း တဆက္တည္းမဟုတ္။ ကုလားေအးဂ်င့္က နည္းနည္းမွလည္း အက်ိဳးအေၾကာင္းမရွင္းျပ။ သူ႕လက္မွတ္ေရာင္းရဖုိ႔သာ ျဖစ္သည္။ နယူးေဒလီကေန ဘံုေဘ(မုိဘုိင္း)သုိ႔ ႏွစ္ညႏွင့္ တေနကုန္ စီးေရသည္။ ပူျပင္းေသာရာသီကာလမွ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး လုိက္လာခဲ့ရသည္။ ေလေအးစက္လည္းမပါ။ ၀ယ္တုန္းက ဘယ္ကားမ်ိဳးေကာင္းလဲဆုိတာ မသိ။ Express ဆုိၿပီး ၀ယ္လုိက္တာ။ ကားက ခတ္စုတ္စုတ္၊ အေ၀းေျပးကား ဆြဲဖုိ႕ေတာင္ မသင့္ေတာ္ေတာ့ေသာ ကားျဖစ္သည္။ အိပ္စင္နဲ႔ ၀ယ္မရေတာ့ ထုိင္တဲ့ ခုံပဲ ယူလုိက္ရသည္။ သြားၿပီးေပါ့။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံက Express လုိမ်ဳိးထင္တဲ့တာ။ အထဲေရာက္မွ ငုတ္တုတ္မွန္း သိေတာ့တယ္။ ခုံမ်ား က်ဥ္းက က်ဥ္းေသး။ (အိႏိၵယအေ၀းေျပးကားမ်ား အိပ္စင္ ပါသည္) ကားထြက္ခ်ိန္လည္းမမွန္။

စာေရးသူတုိ႕သည္ ကားေပၚေရာက္မွ ကားအေၾကာင္းသိလုိက္ရသျဖင့္ ေပါက္သည့္ နဖူး မထူးဇာတ္ခင္း႐ံုသာ ရွိေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္မွတ္၀ယ္ခဲ့တဲ့ဆုိင္ကလည္း တစ္ည မုိးလင္းဆုိရင္ေရာက္ၿပီးဟု ေျပာသည္။ ေအာ္မယ္ေလး အဲဒီစိတ္နဲ႕သာ သည္းခံၿပီး လုိက္လာခဲ့သည္။ ည၊ ညၿပီး မနက္၊ ၿပီး ေန႕ခင္း ၿပီး ညေန၊ မေရာက္ေသးဘူးလားဆုိေတာ့ ေရာက္ေသးဘူး။ ေနာက္တစ္ည စီးရဦးမယ္။ ေအာ္- ေသျပီး။ ရာသီဥတုကလည္း ပူ။ ဘာမွလည္း မစားရ။ ဘာ၀ယ္စားရမွန္းလည္း မသိ။ ဘယ္ဟာ ၀ယ္စားရင္ ေကာင္းမလဲဆုိတာ မသိ။ အားလံုးက မာဆလာအနံ၊ ငန္စပ္စပ္ ဒါမ်ိဳးေတြပဲရွိသည္။ ေဒလီထမင္းဆုိင္မွာ အလိမ္ခံရၿပီကတည္းက သစ္သီးဆြမ္းပဲ ဘုဥ္းေပးခဲ့ေတာ့သည္။ မထူးဘူး။ ငွက္ေပ်ာက္သီး ၀ယ္ၿပီး အခ်ိဳရည္နဲ႕ပဲ အစာအိမ္ေတြကုိ ေခ်ာ့သိပ္ၿပီး လုိက္လာခဲ့ရသည္။
ဒီလုိျဖင့္ တစ္ညေလာက္စီးၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ ညေန(၃) နာရီေက်ာ္ေလာက္ သစ္ပင္တစ္ပင္မွု မေတြ႕ရတဲ့ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ေရာက္လာခဲ့သည္။ ျမိဳ႕နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ေပ။ အဲဒီမွာ နားရမယ္။ ခု စီးလာမယ့္ကားက ဒီမွာပဲ ေရာက္မယ္။ ေနာက္ကားတစ္စီးေျပာင္းစီးရ မယ္လုိ႕ စပယ္ယာက ေျပာတယ္။ ဟ- သြားၿပီး၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒုိ႔ အလိမ္မ်ားခံလုိက္ၿပီးထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကားသမားကုိ သြားေျပာၿပီး လက္မွတ္ကုိ ျပသည္။ သူတုိ႕လည္း ေနာက္ကားေျပာင္း ေပးမယ္၊ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးမယ္ ေျပာသည္။ ေနာက္ကားက ညေန ငါးနာရီေလာက္မွ ျပန္ထြက္မည္။

( တစ္ခု သတိရမိလုိ႔ --ဖားအံကေန ရန္ကုန္ဆုိၿပီးေျပးေနတဲ့ ဟုိင္းလတ္လုိင္းကလုိ ေပါ့။ ရန္ကုန္ဆုိၿပီး တက္စီးေတာ့ ပဲခူးေရာက္တာနဲ႔ ေရွ႕ဆက္မသြား ေတာ့ဘူး။ အဲဒီမွာ ေျပာင္းစီးရတယ္။ ရြာသားေတြ ရန္ကုန္ကုိ အလည္လာေတာ့ အဲဒီကားတက္စီး မိတယ္။ ပဲခူးေရာက္ေတာ့ ဆင္းခုိင္းပါေလေရာ။ ကားေျပာင္းေပးမယ္။ အဲဒီမွာ ရြာသားမ်ားက ဒုိ႕ကုိမ်ား ေတာသားဆုိၿပီး ဒီလူေတြ ႏွပ္မလုိ႔ထင္တယ္။ မဆင္းဘူး ရန္ကုန္မေရာက္မခ်င္း မဆင္းဘူး။ ကားေပၚမွာ ခပ္တည္တည္ ကုိယ့္အထုပ္ကုိယ္ပုိက္ၿပီး ထုိင္ေနၾကသည္။ တျခားလူေတြ ဆင္းကုန္ၿပီး။ ရြာသားမ်ားတစ္ေယာက္မွ မဆင္းဘူး။ ေနာက္ေတာ့ စပယ္ယာလည္း စိတ္ညစ္သြားတယ္။ အဲဒီက်မွ အနီးရွိ ရဲစခန္းကုိအကူအညီေတာင္းၿပီး ရဲက လာ အာမခံေပးလုိက္ေတာ့မွ ရြာသားမ်ား ဆင္းလုိက္ေတာ့တယ္။ )

ဒါဆုိရင္ ဒီအခ်ိန္ေလးအတြင္း ဘယ္မွ သြားေနရမွာတုန္း။ သူတုိ႔မွာ နားစရာေနရာလည္း မရွိ။ လူတစ္ကုိယ္လံုးလည္း ကားေပၚမွာ ဖုန္ထေတာ့ ဖုန္ေတြပဲ။ ႏြမ္းလည္း ႏြမ္းကုန္ေနၿပီး။ သူတုိ႕က တည္းခုိးခန္းတစ္ခုသုိ႔ လုိက္ပုိ႔သည္။ ႏွစ္ေယာက္ခန္း။ တစ္နာရီေလာက္သာ ေနရမည့္ဟာကုိ ရူပီတစ္ေထာင္ ေပးရသည္။ မတတ္ႏုိင္။ ကုိယ္လက္သုတ္သင္ သန္႔စင္ဖုိ႔လုိ အပ္သည္။ လန္းဆန္းလာေအာင္လုပ္ဖုိ႔လည္းလုိအပ္ေတာ့ အခန္းကုိ ယူလုိက္ရသည္။
ဒီလုိျဖင့္ ေလးနာရီခြဲေလာက္ တည္းခုိခန္းကထြက္ၿပီး ကားဂိတ္ကုိ သြားရသည္။ ငါးနာရီခြဲဆုိေပမယ့္လုိ႔ (၆) နာရီေလာက္မွ ကားထြက္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေရာက္(၇) နာရီ ေလာက္ ဘံုေဘသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဘယ္သူမွလာမၾကိဳ။ ကုိယ့္ဘာသာကုိ သံုးဘီကားငွားၿပီး သူငယ္မ်ားခ်င္း ရွိတဲ့ ဘံုေဘတကၠသုိလ္သုိ႔သြားသည္။ အဲဒီမွာ တည္းခုိးစရာေနရာမရွိသျဖင့္ တစ္ညသာ အိပ္ၿပီး မနက္ ပုေနးက သူငယ္ခ်င္းလာေခၚေတာ့ ပုေနးကုိ သံုးရက္ေလာက္ ေနလုိက္ရေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း သီဟုိဠ္ကုိ ျပန္ခ်င္ေပမယ့္ အျပန္ေလယာဥ္လက္မွတ္ ဒိတ္ (date) မရသျဖင့္ ေစာင့္လုိက္ရသည္။ သံုးရက္ၾကာေတာ့ ပုေနးကေန တစ္ခါ ဘံုေဘးကုိ ျပန္လာၿပီး သီဟုိဠ္သုိ႔ kingfisher ေလယာဥ္ျဖင့္ ျပန္ေရာက္သြားသည္။

အမိေျမသုိ႔ တစ္ေခါက္
သီဟုိဠ္ေရာက္ေတာ့ လုပ္စရာရွိတာ၊ သိမ္းစရာရွိတာမ်ား သိမ္းၿပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္ရမွာျဖစ္သည္။ ဇြန္လဆန္းပုိင္းေရာက္ေနၿပီး။ ဇြန္လုိင္ (၁၅) ရက္ေန႔ဆုိရင္ ေဖါင္(form) အၿပီးတင္ရမည္။ ဒါေၾကာင့္ သီဟုိဠ္မွာ ငါးရက္ေလာက္ပဲ ေနၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ႏႈတ္ဆက္ကာ ျမန္မာျပည္သုိ႔ (အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက) ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ျပန္လာခဲ့သည္။ ေပ်ာ္တယ္ဆုိ ငါ တကၠသိုလ္ ေအာင္ျမင္ၿပီဆုိသည့္ စိတ္ျဖင့္ ေပ်ာ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းက တျခားသူေတြနဲ႕ ႏႈိင္းရင္ စာေရးသူတုိ႕က တစ္လေက်ာ္ေလးအတြင္းမွာ တကၠသုိလ္က Eligibible certificate ရတယ္ဆုိေတာ့ တျခားသူမ်ားကလည္း အားက်သည္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ေပ်ာ္သည္။ (သုိ႕ေသာ္ ေနာက္ပုိင္းဘာျဖစ္လာဘယ္ဆုိတာ အဲဒီတုန္းက စာေရးသူအပါအ၀င္ ဘယ္သူမွ မသိရွာခဲ့ေခ်)
ဤသုိ႔ျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံေရာက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေနာက္တစ္ေန႕ အိႏိၵယသံရံုးကုိ သြားၿပီး ဗြီဇာေလွ်ာက္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ရန္ကုန္မွာ မုိးရြာေနၿပီး။ နာဂပူမွာ ေနပူတုန္း။ သံရံုးကိစၥက တစ္ပတ္အတြင္း ၿပီးသည္။ ဇြန္လလည္း ကုန္ေတာ့မယ္။ လက္က်န္အခ်ိန္ေလး (၆)ရက္အတြင္းမွာ ရြာျပန္ၿပီး ဆရာသမား အမိဘ သဂၤဟမ်ားကုိ သြားေရာက္ႏႈတ္ခဲ့သည္။ (တကယ္ေတာ့ ပုိက္ပုိက္ ျပန္ရွာတာပဲ)။
ဒါယကာ၊ဒါယိကာမအေပါင္းသူေတာ္ေကာင္းတုိ႕ကလည္း ရွိတာေလးနဲ႕ လွဴေပါ့။ ကုိယ္လဲ (ဘယ္သူ႕ကုိမွ အားမနာပဲ) လွဴလုိ႕ ရတာေလးကုိ ယူၿပီး ဇြန္လ ၂၈၊ ၂၀၁၀ မွာ အိႏိၵယသုိ႔ ျပန္လည္ ထြက္ခြါလာခဲ့ ျပန္သည္။ နာဂပူေရာက္ေတာ့ ဇြန္လကုန္ခါနီးၿပီးဆုိေတာ့ မုိးနည္းနည္းေလး ရြာလာၿပီ။ အရင္လုိေတာ့ ျခစ္ျခစ္ေတာ့ မပူေတာ့ေပ။ ဇြန္လႈိင္လ (၁) ရက္ေန႔ကေနစၿပီး ေနာက္ဆံုး ေဖါင္တင္ဖုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဇြန္လႈိင္လ (၁၅) ရက္ေန႔အထိ လုိအပ္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကုိ လုပ္ရသည္။ ပညာေရးကိစၥေၾကာင့္ ပညာေရးနဲ႕ဆုိင္တဲ့ ရံုးကုိသြား၊ ေနထုိင္ဖုိ႕ကိစၥအတြက္ ရဲရံုးကုိသြားရ၊ အာမခံအတြက္ ျပည္ထဲေရးရံုးကုိ သြားရ၊ ေဆးစစ္တဲ့ကိစၥအတြက္ ေဆးရံုကုိသြားရ။ ေက်ာင္းေၾကး အတြက္ ဘဏ္ေနတစ္ဆင့္ သြားရတာဆုိေတာ့ ဘဏ္ကုိသြား၊ ေတာ္ေတာ္ ရႈပ္ေသးတဲ့အပုိင္း က်န္တာကုိး။ ကံေကာင္းတာကေတာ့ ဒီကိစၥေတြကုိ နာဂပူဘုန္းၾကီးႏွင့္ သူ႕တပည့္တကာေတြ အဓိက ကူညီေပးတဲ့အတြက္ မ်ားစြာ သက္သာခဲ့ရတယ္။ သူတုိ႕ ကူညီေပးလုိ႔။ ႏုိ႕မဟုတ္ရင္ မလြယ္ေရးခ် မလြယ္။

အေမ့သား Ph.D ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီး

ဒီလုိျဖင့္ ဇြန္လႈိင္လ (၁) ေန႔ကေန စတင္လုပ္ရွားလုိက္တာ ဇြန္လ (၁၅) ရက္ ေနာက္ဆံုး ဒိတ္လုိင္း (deadline) အထိ ျဖစ္သြားသည္။ တကယ္တမ္း ဒီကိစၥေလးေတြ ဒီေလာက္ရက္ အမ်ားၾကီး မၾကာသင့္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ စာေရးသူအထက္က တင္ျပၿပီးသကဲ့သုိ႕ ေအ့ မိနစ္ ( ၁ မိနစ္)၊ ဒုိး မိနစ္(၂-မိနစ္) ဆုိတာေတြနဲ႕ ေတြ႕ေတာ့ ေနာက္ဆံုးရက္အထိမွ ၿပီးသြားေတာ့သည္။ မ်ားစြာအေတြ႕အၾကံဳရခဲ့ပါသည္။
၁၅. ၀၇.၂၀၁၂ ရက္ေန႔မွာ စာေရးသူတုိ႔၏ admission form ကုိ တကၠသုိလ္ Ph.D cell (သုေတသန ဌာန) သုိ႕ ေအာင္ျမင္စြာ သြားေရာက္တင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ စာေရးသူအပါအ၀င္ စုစုေပါင္း ျမန္မာရဟန္းေတာ္ (၄) ျဖစ္သည္။ admission form တင္ၿပီးဆုိေတာ့ ကိစၥကၿပီးၿပီတဲ့။ ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီးလို႔သာ မွတ္လုိ္က္ေတာ့တဲ့။ မျဖစ္ မရွိတဲ့။ ကဲ အားလံုးကုိ ေအာင္ျမင္သြားေတာ့ စာေရးသူတုိ႕လည္း ၀မ္းသာသြားၿပီး။ ေနာက္ (၆) လ ကေန တစ္ႏွစ္အတြင္း approval letter (ေက်ာင္းသားျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ခံစာ) ရေတာ့မယ္ေပါ့။ Approval အတြက္ေတာ့ မပူနဲ႕ေတာ့ တဲ့။ က်မ္းသာ ေရးေတာ့ ျပဳေတာ့။ အဲဒီ approval က်တာနဲ႕ (၂)ႏွစ္ ခြဲအတြင္း က်မ္းၿပီးရင္ တင္လုိ႔ရၿပီး တဲ့။ ေပ်ာ္ပါၿပီး။ အေမ့သား Ph.D ေက်ာင္းသား ျဖစ္ပါၿပီး။ ။

သုိ႔ေသာ္ ……..သုိ႕ေသာ္…………